PKK Silah Bıraktıysa, “Kent Uzlaşısı” Operasyonları Ne Olacak?

PKK’nın silah bırakma ve fesih kararı açıklaması, yıllardır bu ülkenin en ağır yüklerinden biri olan terör meselesinde yeni bir sayfa mı açacak, yoksa bu da geçmişin bir tekrarı mı olacak?

Kamuoyunun zihni bu soruyla meşgulken, cevabı belirsiz kalan başka sorular da var.

Özellikle “Kent Uzlaşısı” adı altında yürütülen operasyonlar ve kayyım uygulamalarıyla ilgili…

Son aylarda “Kent Uzlaşısı” adı altında yürütülen operasyonlar, kamuoyuna terörle mücadele kılıfıyla sunuldu.

Ancak çok sayıda belediye başkanının, meclis üyesinin, hatta parti yöneticilerinin “örgütle ilişkili oldukları” gerekçesiyle görevden alındığı bu süreç, özellikle muhalif kesimlerce bir siyasi tasfiye aracı olarak değerlendirildi.

Eğer PKK gerçekten silah bırakmışsa, terör örgütüyle bağ gerekçesiyle görevden el çektirilen, gözaltına alınan, tutuklanan belediye başkanları ve yerel yöneticiler hakkında ne yapılacak?

Yargı süreci neye göre işleyecek?

Bu insanlar terörle mücadele kapsamında mı yargılanacak, yoksa artık bir “tehdit” kalmadığı için dosyalar rafa mı kaldırılacak?

Bu sorular, sadece adalet açısından değil, devletin ciddiyeti açısından da kritik önemde.

PKK’nın tasfiye kararı sonrası devletin elini rahatlatan bir gelişmeden bahsediyoruz.

Peki, o zaman kaymakamdan vali yardımcısına kadar “emaneten” görevlendirilen kayyımlar niçin hâlâ belediyelerin başında?

Bugün geldiğimiz noktada, halkın iradesiyle seçilen yerel yöneticilerin yerlerine atanan kayyımların varlığı meşruiyet krizine dönüşüyor.

Barış ya da silah bırakma süreçleri, sadece karşılıklı silahların susmasıyla olmaz.

Şeffaflık, hesap verebilirlik ve toplumsal mutabakat gerekir.

PKK’nın silah bırakması, her ne kadar olumlu bir gelişme olsa da, eğer bu kararın ardından bugüne kadar bu örgütle ilişkilendirilerek yapılan tüm tasarruflar – kayyımlar dahil – yeniden gözden geçirilmezse, bu barışın üzerine kalın bir şüphe gölgesi düşer.

PKK’nın tasfiyesi, devletin de artık bazı alışkanlıklarını tasfiye etmesini gerektiriyor.

Çünkü barış, sadece dağdakinin silah bırakmasıyla değil, devletin adaletle kuşanmasıyla mümkündür.